Na zašarełym niebie niaśmieła prajaŭlajucca tabunki trymćlivych zorak.
Jany zazirajuć u našy vokny, łaščać svaim pryćmiełym śviatłom našy stomlenyja pustoju mituśnioju dušy, uzdryhvajuć ad hučnaj hamany biasiednikaŭ za viačernim stałom i źnikajuć, nie sustreŭšysia ni z čyim pohladam.
Ja adychodžusia ŭ kut, cisnu na pluskaŭki kampa i z hłybiniaŭ sieciŭnaha kosmasu vypłyvajuć rodnyja abliččy. Razmytaja hrafika tvaraŭ, na jakich nia bačna vačej. Dźvie pary błakitnych zorak padmirhvajuć mnie z-za vieršaliny klona, jaki paskidvaŭ usio zołata svajoj listoty na stary hanak čužoj mnie ŭžo chaty.
0
0
0
0
0
0
