Što raspavioŭ Michaił, paciarpieły pasažyr
«U Baraŭlany ja pajechaŭ ranicaj 12 studzienia, prajšoŭ abśledavańnie i pryjšoŭ na prypynak, śpiašaŭsia, kab paśpieć na dźvie hadziny. U maršrutcy byli jašče volnyja miescy i mianie ŭziali. Ja siadzieŭ na piarednim siadzieńni razam z kiroŭcam.
Usio adbyłosia, nie dajazdžajučy da Hreska.
Pry abśledavańni ja vypiŭ šmat vadkaści, jedu, adčuvaju, što nie daciarplu da Słucka. Staŭ prasić kiroŭcu spynić. Kiroŭca, smuhły mužčyna, hadoŭ 35-40, aburyŭsia, staŭ łajacca matam. Ja kažu: «Što mnie rabić, nas…ć ŭ ciabie prama tut?».
Kiroŭca spyniŭ mašynu, vyjšaŭ z kabiny, abyšoŭ, adkryŭ maje dźviercy, schapiŭ mianie za kurtku i paciahnuŭ. Ja bajaŭsia, što jon parvie kurtku i vylez. Jon začyniŭ dźviercy z majho boku, sieŭ u kabinu i pajechaŭ».
Apovied Alaksandra, kiroŭcy i ŭładalnika maršrutki
Alaksandr paćvierdziŭ «Kurjeru», što taki vypadak byŭ, ale ŭ jaho apoviedzie, jon vyhladaŭ pa-inšamu: «Mužčyna sieŭ na prypynku ŭ Baraŭlanach, - raspavioŭ Alaksandr. - Spakojny i adekvatny, jak mnie padałosia. Uvieś čas maŭčaŭ.
Kali prajechali bolš za pałovu šlachu, jon raptam spytaŭ, ź jakoj chutkaściu ja jedu. Ja adkazaŭ, što «sto», a jon skazaŭ, što tut možna i sto dvaccać i paprasiŭ jechać chutčej.
Ja spytaŭ u jaho, što zdaryłasia. Nie adrazu, ale pasažyr skazaŭ, što jamu treba ŭ tualet. Razy dva ja jamu prapanoŭvaŭ spynicca, kab jon spraviŭ patrebu, ale toj admaŭlaŭsia, łajaŭsia, kab ja jechaŭ chutčej, kazaŭ, što dacierpić.
Mnie nadakučyła hetaja łajanka. Mnie što - treba, kab jon tut narabiŭ? Ja vysadziŭ jaho na prypynku «Leńki» i źjechaŭ. Hrošaj za pajezdku nie braŭ.
Ja razumieju, što vadžu pa takim maršrucie šmat chvorych ludziej, baćkoŭ ź dziećmi. Tamu, kali prosiać, zaŭsiody spyniaju mašynu».
