Materyjał «Našaj Nivy» pra Vieru Charužuju vyklikaŭ vialikija sprečki ŭ biełaruskim fejsbuku. Šmat chto nie moža daravać joj toje, što jana źviazałasia z kamunistami i zaanhažavałasia ŭ prasoŭvańni hetaj ideałohii.
Žurnalist Andžej Pačobut uzhadvaje, što ŭ savieckaj turmie Charužaja była «nasiedkaj», jakaja raskručvała ludziej na peŭnyja pakazańni. Pačobut pryvodzić vytrymku z uspaminaŭ Sofji Abramaŭny Pamiaranc-Miejarovič u zborniku «Nikoli Bolej» (s. 69—70):
— Siadzieła z nami ŭ hetaj kamiery i viadomaja Viera Charužaja. Jana taksama čytała lekcyi, vydatna viedała hieahrafiju, i lekcyi jaje byli vielmi cikavymi. Adnosiłasia jana da ŭsich dobra, vielmi staranna prybirała kamieru, kali była jaje čarha — lepš za ŭsich, tamu što ŭ turmie jana siadzieła nie pieršy raz. Jana niamała pasiadzieła ŭ Polščy, viedała, jak siabie pavodzić u niavoli. (….) Viera vydatna razmaŭlała pa-jaŭrejsku, jana dobra znała majho muža…. I ja dumaju, jana supracoŭničała ź śledčymi. Zaŭvažyła ja: jana ź jakoj-niebudź žančynaj hulaje-hulaje, chodzić-chodzić, havoryć-havoryć, a potym jaje vyklikajuć. Zatym jana hedak ža robić z nastupnaj. Dajšła čarha i da mianie. Učapiłasia jana za mianie i pačała uspaminać Hrodna i ŭsich znajomych. A ja ŭžo pasiadzieła tam, pra mnohaje daviedałasia. (…) ja była ŭžo papiaredžanaja.
Taksama Pačobut miarkuje, što «treba być užo vielmi-vielmi naiŭnym, albo zusim nie ŭjaŭlać sabie što takoje kamunizm («kožny kamunist pavinien być čekistam» U.I. Lenin) kab voś tak uziać i lapić płakatny vobraz pałymianaj revalucyjanierki i heta biez dostupu nie toje što da HB-šnych, a navat da partyjnych archivaŭ».
Niekatorym čytačam nie spadabałasia paraŭnańnie revalucyjanierki z Hievaram:
Alaksandr Paškievič miarkuje, što Charužaja była nie tolki źviazanaja z kamunistyčnym rucham, a była samym sapraŭdnym vyklučna kamunistyčnym dziejačom, tamu što inšych zasłuh za joj niama.
Taksama jon miarkuje, što «jana hierainia, biezumoŭna, ale hierainia savieckaja dy kamunistyčnaja. A ŭ vas padadziena jak hierainia biełaruskaja. Heta i vyklikaje niepryniaćcie pieradusim».
«Kali aceńvać histaryčnuju asobu tolki z ulikam času, maŭlaŭ, «taki byŭ čas», mimavoli pryjdzieš da apraŭdańnia złačynstvaŭ, na jakich trymałasia tahačasnaja ŭłada. Tamu najbolš poŭnaja acenka niemahčymaja biez acenki čałaviečych jakaściaŭ asoby»,
— piša Siarhiej Vahanaŭ.
