U prahramie «Tok» alimpijskaja miedalistka Luboŭ Čarkašyna vykazałasia nakont taho miesca, ci miesca žančyny na kuchni. A taksama pra boršč ad Lidzii Jarmošynaj.
— Ci ŭmieješ ty varyć boršč?
— Jeści ŭmieju ŭvohule šykoŭna (śmiajecca).
— [Muž] Vicia ž umieje hatavać boršč?
— Vicia ŭmieje hatavać usio. Ja taksama ŭmieju hatavać usio, ale tearetyčna.
— U mianie jość dla ciabie cytata. Mnie cikava, jak ty ź joj pahodzišsia. Ad tvajoj kalehi, [rasijskaj himnastki] Lajsan Uciašavaj.
Žurnalistka: «My žyviem u sučasnym śviecie. Možna nie hatavać»
Lajsan Uciašava: «Nu ty tady niedažančyna, kali nie ŭmieješ hatavać».
— Heta naohuł nie matyŭ i nie zaklik, što žančyna — kucharka. Hety čas užo syšoŭ. Ciapier bolšuju kolkaść narodu moža dazvolić sabie ŭ niejkich kafe charčavacca, kali ščyra. Časam heta kamuści navat zručniej i vyhadniej. Ale ja dumaju, što heta było ŭ Lajsan zakładziena ź dziacinstva. Ja viedaju šmat siemjaŭ, u jakich mužčynu da plity navat nie padpuskajuć. Ja heta tak sama prymaju, jak i nie prymaju.
— U Biełarusi jość svoj miem pra boršč. Heta kali Lidzija Jarmošyna, staršynia Centrvybarkama, zajaviła pra žančyn jakija vyjšli na Płošču, nie pahadziŭšysia ŭ 2010 hodzie z vynikami vybaraŭ: «Siadzieli b doma lepš i varyli boršč». Ciabie abražaje taki zaklik — tvajo miesca na kuchni?
— Mnie niepryjemna toje, što za mianie chtości vyrašaje, što mnie rabić. Heta biesić prosta katastrafična. Ja ad taho, što zvaru boršč, nie budu ščaślivaja, a heta dla mianie pakazčyk. Ja budu rabić usio, što prynosić mnie zadavalnieńnie i ščaście. I kali ja liču, što mnie treba vyjści na Płošču, značyć ja tak liču i mnie tak treba. A kali ja liču, što mnie ŭ hety dzień treba siadzieć doma i varyć boršč, značyć, ja tak niervy supakojvaju, pakul varu hety dołbany boršč i narazaju burački, morkvu.
Vypusk całkam:
