17-hadovy Ženia Rukša i 15-hadovaja Dzina Kavalova z Hrodna znoŭ źnikli na tydzień — i znoŭ znajšlisia.
Heta ŭžo druhoje źniknieńnie padletkaŭ za niepraciahły adrezak času. U kancy žniŭnia Dyjana i Jaŭhien uciakli z Hrodna i byli znojdzienyja ŭ lasnym masivie pablizu vioski Mahilany Bierastavickaha rajona.
Tady jany sami viarnulisia.
Ale praź niekalki dzion jany znoŭ źnikli. Spačatku dziaŭčyna, potym chłopiec.
Znajomyja parački raspaviali, što Dzijana z Ženiem i sami nie mohuć patłumačyć, čamu źbiehli hetym razam. Kažuć, padletki nie płanavali novyja ŭcioki, «prosta tak zdaryłasia».
«Minułyja ŭcioki prajšli dla ich amal biez nastupstvaŭ. Ale jany vyrašyli razyścisia, maŭlaŭ, biessensoŭna było sustrakacca. Dy i baćka Dziny hraziŭsia, što kali pabačyć Ženiu jašče choć raz, to ŭ jaho buduć vialikija prablemy: nibyta navat pahražaŭ, što padaść zajavu za zhvałtavańnie dački, — raskazvajuć siabry parački. — Ale tydzień tamu Ženia i Dzina vyrašyli apošni raz pahavaryć pierad rastavańniem. Nu i kažuć adno adnamu: maŭlaŭ, škadavańniaŭ pra toj pabieh nijakich niama, navat možna było paŭtaryć by.
Nu voś i paŭtaryli. Moža być, im spadabałasia badziacca, moža, što jašče? Ciapier jany i sami patłumačyć nie mohuć, što kankretna ich padšturchnuła».
Ciapier paračka chavałasia ŭ lasach i ahraharadku Alekšycy. Iznoŭ uziali ježu i ciopłyja rečy. Udzień spali, hulali nočču.
«Ich zaŭvažyli vałanciory. Ženia nie zrazumieŭ, što heta tyja, chto ich šukaje, padumaŭ, što zvyčajnyja minaki, adkazaŭ na paru pytańniaŭ… A vałanciory adrazu paviedamili pra ich u milicyju. Śledčy pryjechaŭ na cyvilnym aŭto. Ženia ź Dzinaj łavili rakaŭ na voziery, śledčy padyšoŭ, zaŭvažyŭ ich u kustach, nu i «aryštavaŭ», — raskazvajuć siabry parački.
Ciapier, zdajecca, ramantyčnym znosinam Ženi i Dziny narešcie kaniec. Chłopiec navat nie zmoh zabrać svaje rečy ŭ kachanaj, prasiŭ, kab pa ich schadziŭ jaho siabar.
«Ciapier im bačycca kateharyčna nie rekamiendujecca», — paśmichajucca siabry.
