Siońnia, padahulniajučy vyniki narady pa pytańniach APK u Viciebskaj vobłaści, Alaksandr Łukašenka adznačyŭ, što kali kožny na svaim miescy budzie adkazna pracavać i kłapacicca ab efiektyŭnaści svajho pradpryjemstva, to i ŭ cełym situacyja ŭ krainie budzie paśpiachovaj.
«Ja chaču, kab vy zrazumieli: usia viertykal ułady, jakaja prysutničaje tut, — ad prezidenta da staršyniaŭ rajvykankamaŭ Viciebščyny — inšaha nie dadziena, — adznačyŭ jon. — Kali vy dumajecie, što ŭ nas jość šalonyja hrošy, jakija my budziem vykidać na Viciebskuju vobłaść, — nie.
Siońnia, mužyki, situacyja ŭžo nie taja.
Dvaccać hadoŭ tamu, vy pamiatajecie, było pa-inšamu: žerci nie było čaho, tady litr małaka byŭ ščaściem. Zaraz małaka, miasa —niama kudy padzieć u cełym pa krainie. I nichto na vas malicca nie budzie».
Kiraŭnik dziaržavy taksama zajaviŭ, što ciapier Viciebskuju vobłaść «treba razvarušyć».
«Mužyki, ja vas vielmi prašu: zrazumiejcie surjoznaść momantu. Hrošaj lišnich niama. Idzie baraćba nie na žyćcio, a na śmierć. Ci my patoniem, ci zastaniemsia na pavierchni.
Ale ŭ nas jość usio dla taho, kab narmalna płyć i nie patanuć. My pavinny heta vytrymać, — padkreśliŭ kiraŭnik dziaržavy. — Usio zaležyć ad vas tam, na miescach. Kali Viciebskaja vobłaść vypłyvie, to Mahiloŭskaja i Homielskaja dakładna nie pamruć. Minskaj — boh kazaŭ [raźvivacca], astatnija bolš-mienš pracujuć».
