Minska‑homielski prajekt niezasłužana zacisnuty (samim saboj) u miežy rehi. Hety albom davodzić, što ich muzyčny kruhlad kudy šyrejšy, a słoŭ chapaje nie tolki na apiavańnie Dža.
Kłasičnyja piesieńki ŭ dadzienym kirunku, viadoma ž, prysutničajuć, i paśla pieršych trekaŭ pačynaješ užo nudzicca, pakul u čaćviortym nie praryvajecca brudnaja haražnaść. Dalej — bolej: muzyki dajuć cudnaha fanku, zalacajucca da džazu, ruskaha roku, a ŭ kampazicyi «Čaburaška» praskokvajuć notki psichadełu (daścipnaja historyja pra toje, jak hieroj pieśni nadta chacieŭ čaburašku, ale nichto jaho nie daryŭ, tamu jon sam sabie prylapiŭ vušy).
Bližejšyja surodzičy «Adys Abieby» — «Lapis» časoŭ «Załatych jajcaŭ» dy hrupa «Nol».
Časam vakalist Dzima Ivanoŭ nadta chilicca ŭ hetuju ruskarokierskuju estetyku, apiavajučy pobytavuju ramantyku z pachodam pa vino ŭ kramu i pošukam niedapałkaŭ u blašancy z‑pad kavy. Bolš udała ŭ «adysaŭ» vychodziać pieśni na adviečnyja temy — śmierć, kachańnie, ščaście, dzieci. «Šifrovaťsia» — albom nadzvyčaj stanoŭčaj muzyki ź luboŭju zroblenaj i sa ščyraściu padadzienaj. Zastajecca tolki škadavać, što nie pradajecca kružełačka ŭ dyskarniach.
