«Kali, da prykładu, Litva nie choča prapuskać našy hruzy ŭ port i ŭ porcie pieravalvać, dobra, heta ich prava. Kali heta adbudziecca, značyć litaralna na praciahu niekalkich dzion pavinny być realizavanyja tyja mierapryjemstvy, ab jakich my damaŭlalisia adnosna samoj Litvy. Ja prosta chaču, kab litoŭcy razumieli», — skazaŭ Łukašenka.
Jon dadaŭ, što hatovy damaŭlacca.
«Tym bolš, ja ž skazaŭ u piatnicu: mianie mała chvaluje — zachavać tvar, nie zachavać… Treba im zachavać tvar — niachaj vychodziać i damaŭlajucca. My hatovyja da taho, kab damaŭlacca. Ale kali jany i dalej buduć nas cisnuć, značyć, my zadziejničajem toj płan, jaki ŭ nas jość. Niachaj potym nie kryŭdziacca. A narody Litvy, Polščy i inšych dziaržaŭ pavinny razumieć, što my prosta adkazvajem na hetyja vykliki», — skazaŭ jon.
