president.gov.by
«Nacyjanalnaja ideja — heta toje karotkaje, kampaktnaje, što ciabie pavinna zachapić adrazu. Voś hlanuŭ, rot raskryŭ i dychać nie možaš. Moža, ja pamylajusia. Heta moj punkt hledžańnia. Ale ja pakul takoj idei nie baču», — skazaŭ Alaksandr Łukašenka.
Nahadajem, što pytańnie nacyjanalnaj idei Łukašenka zakranaŭ na sustrečy ź fiłosafam, ideołaham rašyzmu Alaksandram Duhinym.
«My pryjšli da adzinaha mierkavańnia (publična troški prahučała): hetuju ideałohiju nielha prydumać. Jana pavinna vyśpieć. Kali mnie šmat-šmat razoŭ prapanoŭvali niekatoryja idei, farmulavali ideałohiju… napiaredadni sustrečy ja navat uziaŭ adnu knižačku (nacyjanalnaja ideja i inšaje — tak nazyvałasia). Navat jaje prahartaŭ, pahladzieŭ adnu z prapanoŭ. Ale pryjšli da vysnovy, što my pavinny paśpieć dla hetaj hłabalnaj — heta bolš na pierśpiektyvu, dla dziaciej — idei», — padkreśliŭ Łukašenka.
«I niama hetaj idei. My nie paśpieli, napeŭna. My jaje nie vykryštalizavali, kali možna tak skazać, hetuju nacyjanalnuju ideju. Ja za hetym vielmi ŭvažliva naziraju. Ja pakul nie baču. Rasija tym bolš, jak skazaŭ Duhin, taksama hetaha nie bačyć. Jon čałaviek sistemny, piśmienny fiłosaf, my ź im doŭha havaryli. Jon sa mnoj pahadziŭsia. Chaciełasia b, kab chutčej, ale tut čas nie padachvociš», — dadaŭ Łukašenka.
