Zdareńni adbylisia na minułym tydni na danieckim kirunku frontu. Kamandzir evakuacyi bataljona «Vołat» pałka Kastusia Kalinoŭskaha Nastaśsia «Sievier» Machamiet atrymała paškodžańnie, kali pa horadzie, dzie jany raźmiaščalisia, udaryła rasijskaja kryłataja rakieta, piša «Radyjo Svaboda».
«Pobač ź miescam prylotu byŭ naš ekipaž miedevaku (miedycynskaja evakuacyja). Paciarpieła mašyna, dva miedyki i niejkim cudam nijak nie paciarpieŭ kiroŭca. Mašyna jedzie, ale peŭnyja prablemy z ruchavikom usio ž majucca. Ad askołkaŭ aŭtamabil nie paciarpieŭ, a voś kamianiami pabiła — dźviery vybiła, škło», — raskazvaje Nastaśsia.
Druhi miedyk atrymaŭ mocnuju kantuziju. Jon ciapier na lačeńni, jak i sama «Sievier».
«Mnie prylacieła kamieniem u hałavu, pryčym ja padaju na ziamlu — i ŭźnikaje dumka: jak by nie raźbić płanšet. Ja čatyry dni tudy infarmacyju źbirała pa ŭsich balnicach, tam usia infa miedycynskaja pa rehijonie.
I nidzie hetaj infy bolš niama, ja nikudy nie paśpieła pierakinuć. Kładziešsia na ziamlu i zakryvaješ płanšet saboj. U vyniku płanšet zastaŭsia cełym, tolki pracierli jaho ad pyłu».
Dziaŭčyna kaža, što nie viedaje, nakolki vialiki kamień vyciaŭ jaje, bo ŭ toj momant navat nie mahła zrazumieć, što adbyvajecca.
«Ź piarepałachu kiroŭca kaža: «Treba zvalvać». Jakoje zvalvać, my ž miedyki. Pabiehli ŭ bok prylotu raźbiracca, najpierš evakujavali na mašynie bieź dźviarej ciažka paranienych. Mnie kiepska stała tolki praz paru hadzin, u mianie staŭ zaplatacca jazyk i zdavałasia, što voś-voś adklučusia. Adrazu ja navat nie zrazumieła, što ŭ mianie apuchła vucha, drapina za im. Pieršy čas było maksimalna nie da hetaha».
Surazmoŭca «Svabody» havoryć, što ŭ jaje čerapna-mazhavaja traŭma. Doktar-otałarynhołah skazaŭ, što barabannaja pieraponka ŭ normie, sa słycham taksama ŭsio narmalna.
«Ja rvusia nazad. Naturalna, ja kiepski bajec u płanie pracy na miedevaku, ale ja b mahła pracavać kaardynataram, siadzieć na racyi. Mahła b razhruzić trošku našych, bo tam ciapier na ŭčastku katastrafična nie chapaje miedykaŭ. Lekary ž kažuć, što treba adnaŭlacca «nu chacia b tydzień».
«Pravieryli łapu mietałašukalnikam»
Jašče letam Nastaśsia zabrała z adnoj z zadač u Hulajpoli ščaniuka, jakoha nazvała Šerym. Sabaka jeździć na zadańni. Kali «Sievier» paraniła, to Šery zastaŭsia ź inšymi miedykami.
«Praz dva dni paśla majoj evakuacyi abstralali pazicyju miedykaŭ. Nie da kanca zrazumieła, čym mienavita abstrelvali. Było try prychody: adzin pobač z domam, a dva pa domie. Jašče adzin miedyk atrymaŭ ranieńnie lohkaje. Heta nie moh być tank, ale moh być minamiot. Nie było navat času raźbiracca. Chłopcy ahledzieli Šeraha i znajšli ŭ jaho ranu na łapie».
Pieršapačatkova łapu prosta pieraviazali, kali ž sabaka trapiŭ da piachoty pałka Kalinoŭskaha, to jany stali nazirać, što sabaka ŭvieś čas čuchaje i liža hetuju ranku.
«U vyniku pravieryli ranku mietałašukalnikam, jaki pakazaŭ, što tam niešta jość. Moj kiroŭca ŭziaŭ Šeraha, pavioz u susiedni horad, dzie jość vieterynarnaja klinika. Lekar kaža: «Tam ničoha niama!» A moj kiroŭca: «Rež, my viedajem, što jość». U vyniku znajšli askiepak miž kostkami ŭ łapie. Dastali, apracavali, zašyli. Ciapier Šery ŭžo ŭ Kijevie, ja jaho pabaču, a potym jon pajedzie ŭ prytułak da maich znajomych, bo patrebien dahlad narmalny».
U cełym, pa słovach Nastaśsi, sabaka ŭ paradku: biehaje, ale kulhaje.
«Naturalna, jon spałochaŭsia. Adrazu ž pabieh u dom da našych chłopcaŭ, a potym paśla treciaha abstrełu źbieh znoŭ. Apošnim časam jon žyŭ na samavyhule, tolki prychodziŭ načavać. Viečaram paskrabiecca ŭ dźviery i laža spać. Rankam prosić va ŭsich, prosić ježy i znoŭ idzie hulać».
Sabaku niama i hoda, jon naradziŭsia, kali va Ukrainie ŭžo išła vajna. Maci chavała svaich ščaniat u trubu, kab uratavać ad rasijskich snaradaŭ.
«Ciapier ža, kali laciać samaloty ci rakiety, to jon adrazu spakojna załazić pad łožak — i jaho hetamu navat nichto nie vučyŭ», — śmiajecca Nastaśsia.
