 Džoni Dep i Cim Biortan |
1. Ataka kłonaŭ
Paśla siami supracaŭ i 20 hadoŭ sumiesnaha kiniematahrafičnaha žyćcia, lepiej było b, kab Džoni Dep i Cim Biortan zastalisia tolki siabrami. Choć usio pačałosia z cudoŭnaha adkryćcia ŭ «Edvard ruki-nažnicy», dzie Dep vyjaviŭ čaroŭnaha fryka-pustelnika, jaki robić śviet lepšym. Potym u «Čarli i šakaładnaja fabryka» hetaja čaroŭnaja puchkaść pieratvaryłasia ŭ zmušanaść, i sioletniaja «Alisa ŭ Dzivosnaj krainie» vyhladaje zusim užo jak tatalnaje marnavańnie času dźviuch tvorčych dušaŭ.
Centralnaja prablema — Biortan zašyŭsia ŭ cacačnaje dziacinstva. I choć vytančanaje estestyčnaje bačańnie nie pakinuła jaho, u apošniaja dziesiacihodździe Biortan nie zdoleŭ paŭtaryć ułasnaha pośpiechu 80-ch i 90-ch. Piersanažy nahadvajuć robataŭ z zapisanaj, dobra viadomaj napierad, prahramaj, a vobrazy plaskatyja, jak płazmavy ekran. I tamu mienavita Džoni Dep, čyja prysutnaść vyratavała nie adzin prajekt Biortana, hałoŭny paciarpieły ad hetaj hora-suviazi.
Bolš za toje, jakraz «dziakujučy» Biortanu kiniematahrafičnaja hramadskaść lohka zabyłasia, što hutarka viadziecca pra šmathrannaha aktora i ciapier Dep vymušany hrać karykatury na samoha siabie (Džek Vierabiej u «Piratach karybskaha mora»). Pierabolšanyja vyskały i zmušanyja hrymasy Depa źniščajuć usie ŭspaminy pra žyćcialubnaha piersanažaŭ z «Aryzonskaj mary» Emira Kusturycy i mistyčnaj «Dziaviataj bramy» Ramana Pałanski.
 Dajcie jamu šaniec. Džoni Dep u "Strach i nianaviść u Łas-Viehasie" |
Chacia letaś, syhraŭšy raspasienaha hanhstera Džona D., Dep davioŭ usim na što zdatny, kali jon traplaje ŭ dobryja ruki. Kali Biortan vyzvalić Depa ad abaviazkaŭ zdymacca ŭ roli hotaŭ-łajt, spyniŭšy rabić z 47-hadovaha Depa padletka Eduarda i jaho kłonaŭ.
 |
2. Vyratavać Biła
Bił Miurej złučany z Džoni Depam nie tolki vobrazam, jakija abodva vyjavili ŭ kino — jany abodva syhrali śvietłaj pamiaci piśmieńnika Hantera Tompsana (pieršy — u «Dzie badziajecca bizon», druhi -- u fiejeryčnaj «Strach i nianaviść u Łas-Viehasie»), ale jašče i padabienstvam aktorskich losaŭ. Ich abodvuch ichnija režysiory prykuli da siabie łancuhom i jany abodva hublajuć svoj patencyjał. U vypadku Miureja, hutarka pojdzie pra niepaŭtornaha (nie paŭtarajcie za im!) Džyma Džarmuša.
Miurej i Džarmuš: siem hadoŭ, try sumiesnych stužki («Kava i cyharety», «Złamanyja kvietki» i «Miaža kantrolu»). Ale adnoj stužki pavinna było chapić, kab vyśviatlić, što vykštałcony Miurej marnujecca, raskidaje svoj čaroŭny kamičny talent u dziŭnavatych i ćmianych tvorach strašenna niezaležnaha režysiora. U «Kavie i cyharetach» (film pabity na niekalki scenak) Miurej źjaŭlajecca ŭ roli samoha siabie, jaki ŭ volny čas lubić padpracoŭvać aficyjantam. Tak, ideja była niebłahaja: humar spracavaŭ na ličanyja chviliny, napačatku. Krepkaja troječka. U procivahu «Kavie», u «Pałamanych kvietkach» znachodžańnie samairaničnaha Biła Miureja na ekranie, jaki hraŭ sastarełaha Žyhała, jaki šukaje siabie i svaju siamju, było stałym i daminantnym, što i zrabiła film vartym prahladu (darma što scenaryst nie zrabiŭ svajho). A voś u bieśsiužetny detektyŭ «Miaža kantrolu», jakoje krytyka nazvała «kinom ni dla kaho» — nu, viedajecie, ciažka pavieryć, što choć jaki aktor daŭ by rady minimalisckaj pustečy Džarmuša, z pretenzijaj na šmatdumnaść. Na ščaście Miureja jaho rola abmiežavałasia finalnaj scenaj.
 Piedra i Pieniełopa |
3. Adysieja Pieniełopy
Pačniem z pryjemnaha: zdajecca, niemahčyma ŭjavić situacyju, u jakoj źjaŭleńnie Pieniełopy Kruz na ekranie budzie niepryjemnyj hledaču. Ciapier da mienš pryjemnaj častki: pažadana dla Pieniełopy (i dla hledačoŭ), kab Piedra Almadovar byŭ u hety čas jak maha dalej. Skažam, na zdymańniach jakoha inšaha filma.
4 supracy z Almadavaram azdablajuć reziume Pieniełopy: «Cialesnaje kachańnie» (1997), «Usio ab majoj maci» (1999), «Viartańnie» (2006), i «Raścisnutyja abdojmy» (2009). Pieršyja razy prypali na momant, kali Almadavar byŭ na kani, ci prynamsi rabiŭ vartyja kinastužki. U dvuch druhich vypadkach Kruz uziała vahu naciahnutaha siužeta i ciažar starych trukaŭ režysiora na svaje dalikatnyja plečy.
Nie sakret, što karjera Almadavara pajšła na spusk, i niajasna, čamu jon vyrašyŭ uziać u hetaje padarožža Pieniełopu. Nie sakret taksama, što apošnimi hadami Pieniełopa ŭražvaje, viadomaja inšymi režysiorami, jak toje adbyłosia ŭ zakručanaj mieładramie «Viki Kryścina Barsełona» Vudzi Alena.
 Nie vieru! |
4. Chrosny ajčym
Nasupierak papiarednim vypadkam, časam byvaje, što sam aktor niščyć cudoŭnuju pracu režysiora — hetak adbyłosia ŭ vypadku sumnieŭnaha miezaljansa pamiž Martynam Skarseze i Leanarda Dy Kaprya.
Moža, reč u supolnych italjanskich karaniach, što ciahnuć Skarseze da Dy Kaprya, jak toje adbyłosia z Robiertam De Nira daŭniej. Ale tady znany režysior vyciahnuŭ z Robierta najlepšaje ŭ dramie «Taksoŭščyk» i trymcieńniku «Mys strachu».
Što da Dy Kaprya, dyk jon vyjaviŭ svaju słabiznu va ŭsich svaich sumiesnych pracach: u «Bandach Ńju-Jorku», «Avijatary», «Adstupnikach» i naastatak u «Praklatym vostravie». Jak heta vučać šmatlikija dziaŭčyny Dy Kaprya na ŭłasnaj skury, jon prosta niepierakanaŭčy (u tym liku i na ekranie).
Niajasna, jak zavadatar mafii Frenk Kasteła (Džek Nikałsan) u stužcy «Padsadnyja» nie vyjaviŭ, što Bili Kaścihien (Dy Kaprya) tajemny ahient. My ŭ hladzielnaj zale zrazumieli toje biez prablem. U Lea jość niešta nadta tynejdžerskaje, niešta duža niatryvałaje, štości, što ŭparta nie choča staleć i raźvivacca. Jon usio roŭna jak z mocaj pryviazvaje siabie da svaich piersanažaŭ, nie sprabujučy ŭ ich užycca. Hety «Vyspa praklatych», dzie Lea hraje čałavieka, jaki zapratorany ŭ varjatniu, zmahajecca za svoj rozum. Dyjahnaz «padzialeńnie asoby», kažacie? Na našuju dumku, tut adzinaja asoba, paviarchoŭnaja i niecikavaja.
Chacia całkam vierahodna, što vinavaty sam Skarseze. Ździŭlaje jaho impet, ź jakim jon raz za razam daje Lea surjoznyja i šmatsłojnyja roli. Moža, pryhadvaje svaje pośpiechi, kali zadziejničaŭ inšaha viečnaha padletka, Toma Kruza ŭ «Kolery hrošaj» (1986) . Ale tady ŭsio było značna lepš: pałkaha padletka ź plaškaj viski i biljardnym kijem Lea syhraŭ by taksama chutka i lohka.
