Piša Kastuś Šytal.
Milicyjantu Siarhieju Sakałovu asoba pilihryma zdałasia padazronaj.
Sioleta ja rušyŭ u Budsłaŭ nie ź pilihrymkaj, a na ŭłasnym rovary. Heta było mnie vielmi zručna, bo z Dokšycaŭ, dzie žyvie moj baćka, da Budsłava — nie bolš jak tryccać kiłamietraŭ.
Pryjechaŭ u Budsłaŭ. Pastaviŭ rovar na padvorku miascovaha žychara dy nakiravaŭsia ŭ bok kaścioła.
Padčas prachodžańnia turnikieta zaŭvažaju ŭ rukach adnaho ź milicyjantaŭ arkušyk, na jakim vydrukavanyja dva fotazdymki — moj i Paŭła Sieviarynca. Pry nadhladzie rečaŭ u mianie nie znajšli ni vybuchoŭki, ni režučych pradmietaŭ, ni navat «niapravilnych» hazietaŭ. Ale milicyjant usio roŭna zatrymaŭ mianie i pavioŭ u pastarunak.
U pakoi pastarunku, kudy mianie pryviali, siadzieŭ čałaviek u cyvilnym. Jon zahadaŭ mnie pačakać, pakul pryjdzie inšy čałaviek. «Inšy» źjaviŭsia chvilin praź dziesiać i taksama byŭ u cyvilnym. Jon znoŭ zrabiŭ nadhlad maich asabistych rečaŭ. Ale zrabiŭ jaho uvažliviej, čym milicyjanty na turnikietach. U vyniku ja straciŭ paŭtary sotni ŭlotak relihijnaj inicyjatyvy «Malitva za Biełaruś».
Straciŭšy listoŭki i humor, ja pajšoŭ u baziliku. Sapsavany nastroj dy pačućcio kryŭdy nia nadta spryjali malitvie, tamu ja pastajaŭ chviliny try na kaleniach pierad hałoŭnym ałtarom, paprasiŭ u Hospada dabrasłavieńnia dla mianie i dla Biełarusi, dy rušyŭ u bok mostu, kab sfatahrafavać prybyćcio pilihrymak ź Viciebskaj dyjacezii.
Mnie nie nadta chaciełasia mieć «hlancavy» repartaž ź pilihrymami, jakija ŭśmichajucca i machajuć rukami. I ja vyrašyŭ sfatahrafavać tych, chto najbolej dakučaje pilihrymaŭ. Maju na ŭvazie, kaniečnie, milicyjantaŭ, jakija skrupulozna šukajuć u maładzionaŭ i starych vybuchoŭku dy režučyja pradmiety.
Paśla taho, jak zrabiŭ dziasiatki dva kadraŭ, da mianie padyšoŭ milicyjant Siarhiej Sakałoŭ dy staŭ pierakonvać, što ścipłaja praca milicyi nie vartaja, kab pra jaje zhadvali ŭ presie. Ja staŭ davodzić advarotnaje — i milicyjant paprasiŭ prajści ź im u pastarunak. «Vašaja asoba padałasia mnie padazronaj», — patłumačyŭ «straž paradku» pryčynu zatrymańnia.
Paśla pravierki dakumientaŭ mianie adpuścili.
Nastroj byŭ jašče horšy. Ja vyrašyŭ nie zastavacca navat na najbližejšuju Imšu i pad hrukat navalnicy, što spatkała mianie pa darozie, rušyŭ na Dokšycy.Pryjechaŭ da baćki, zajšoŭ na Catholic.by i čytaju cytavanuju tam zajavu čynoŭnika: «Carkva i ŭłada siońnia pracujuć dziela supolnaj mety».
