Adziny pamiežny pierachod miž Paŭnočnaj i Paŭdniovaj Karejaj. Poŭnač źnizu, poŭdzień uviersie. I jak tolki hetyja kapitalisty ŭmiejuć rabić roŭny asfalt? Fota Arcioma Lebiedzieva.
Usia bierahavaja linija abciahnuta kalučym drotam i atočana elektryčnymi pravadami. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Złamaŭsia vajskovy hazahienieratarny aŭtamabil. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Transpartu amal niama navat na pakazušnych praśpiektach stalicy. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Kvietki - zamiest sacyjalnaj rekłamy. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Navat u mietro visiać partrety narodnych lidaraŭ. Fota Arcioma Lebiedzieva.
U mietro ludzi čytajuć haziety. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Pakazušny pałac pijanieraŭ. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Pakazušnyja fizkulturnicy. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Znak stałovaj. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Daroha na poŭdzień atočanaja dziŭnymi bietonnymi kanstrukcyjami. Akazvajecca, jany trymajucca na bietonnych klinach. U vypadku vajny kliny vybjuć ci padarvuć, i kuby zaharodziać šlach tankam praciŭnika. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Hid zabaraniała zdymać heta: baraki schavany ŭ centry kvartała, abbudavany bietonnymi šmatpaviarchovikami. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Ahraharadok. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Valutnaja krama. U adnoj z takich znajšlisia čypsy z terminam prydatnaści 2001 hodam. Fota Arcioma Lebiedzieva.
Płakat: «Padobna spartoŭcy Čon Son-ok, jakaja dumała tolki pra Pałkavodca, staniem mocnymi ideałohijaj i vieraj».
Mastak Kim Pon-čžu «Pałkavodziec dasłaŭ traktary».
Kim Ir Sen pieraciahvaje šnurok vajskoŭcu.
Paŭnočnaja Kareja zastajecca samaj izalavanaj krainaj śvietu, turysty tudy amal nie jeździać, a kali i pryjazdžajuć, to da ich u aeraporcie prystaŭlajuć hida. Jon sočyć, kab turysty bačyli tolki toje, što ŭvachodzić u abaviazkovuju prahramu. Adnak byvajuć vypadki, kali zamiežniki zdoleli akunucca ŭ sapraŭdnuju atmaśfieru KNDR. Namieśnik staršyni partyi
«Ja trapiŭ u Paŭnočnuju Kareju ŭ kancy lipienia 1994 hoda — tady jakraz pačałasia trochhadovaja žałoba pa Kim Ir Senu. — raskazvaje Siarhiej Vaźniak. — My byli ŭ miascovym pijanierłahiery «Sandavan», niešta nakštałt savieckaha «Arteka» — vielmi prystojny łahier. Ja bačyŭ, jak na centralnaj płoščy Pchieńjana, dzie staić hihancki, prosta hihancki pomnik Kim Ir Senu. Dziasiatki tysiač ludziej hałasili la jaho. Ja bačyŭ, jak dzieci z našaha łahiera a druhoj hadzinie nočy nieśli kvietki za piać kiłamietraŭ da inšaha pomnika. Heta byŭ sapraŭdny kult asoby, u jaho zavieršanaj stadyi.
«NN»: Ci ludzi nasamreč nastolki lubiać kiraŭnictva krainy, jak heta pišuć miascovyja ŚMI?
SV: Kim Ir Senu ŭdałosia stvaryć sapraŭdnuju kamunistyčnuju manarchiju, jakaja trymajecca ŭžo 70 hadoŭ. Ludzi žyvuć biez usialakaj infarmacyi pra źniešni śviet. U kaho była takaja raskoša, jak televizar, mahli hladzieć tolki adzin kanał — jaki raspačynaŭ tranślacyju z «Pieśni pra Vialikaha Pałkavodca Tavaryša Kim Ir Sena» i skančaŭ «Pieśniaj pra Vialikaha Pałkavodca Tavaryša Kim Čen Ira». I heta bačać tyja, u kaho jość televizar, — ludzi vierać u toje, što žyvuć u najlepšaj krainie, i jany nievierahodna ščaślivyja ad hetaha faktu.
NN: Kažuć, vy tam paśpieli atrymać miedal?
SV: Heta byŭ nie miedal, a značok z partretam Kim Ir Sena. Usio darosłaje nasielnictva musić nasić takija znački. Ja zachacieŭ sabie taki i spytaŭ u adkaznaha supracoŭnika CK karejskaha kamsamoła, jaki z nami byŭ, dzie možna kupić taki značok. Na jaho tvary ja ŭbačyŭ sapraŭdny žach, jon ledź japonskim špijonam mianie nie paličyŭ — takija znački nie pradajucca. I ja, kab atrymać značok, da adlotu razam ź piersanałam našaha łahiera kožny dzień a piataj hadzinie ranicy išoŭ vyščypvać travu pierad pomnikam tavaryšu Kim Ir Senu.
NN: Na vašu dumku, ci moža ŭ Karei niešta źmianicca z prychodam da ŭłady Kim Čen Yna?
SV: U takich umovach nielha žyć viečna. Karejcaŭ vielmi škada — heta dobryja, ščyryja ludzi, jakich hetaja siamja prymusiła vieryć u kiraŭnictva krainy, jak u Boha. Kimy zamianili saboj relihiju. Naprykład, ja pamiataju jak my siadzieli z
NN: To bok tam całkam zaideałahizavanaja kultura?
SV: Kaniešnie, mnie karejcy raskazvali, što ŭ miastečku kala našaha łahiera žyła žančyna, jakaja nijak nie mahła naradzić. I voś da jaje ŭ siamju pryjechaŭ Kim Ir Sen, parazmaŭlaŭ ź joj, ź jaje mužam, i ŭ chutkim časie ŭ ich naradziłasia dzicia. I karejcy vierać u praŭdzivaść hetaj historyi. Ci ź inšaj karejankaj my adpravilisia papłavać na łodcy. I voś my adpłyli ad bieraha, i ja paprasiŭ jaje raspavieści pra krainu, tolki ludskaj movaj. Kožna ja jaje fraza pačynałasia tak: «Jak napisaŭ Vialiki Kim Ir Sen» ci «Jak skazaŭ lubimy kiraŭnik Kim Čen Ir»…. I jana viedała, što ja nie špijon, što ja kamunist, ale narmalnaj čałaviečaj movaj razmaŭlać nie mahła.
