39-гадовы Аляксандр працуе ў Токіа інжынерам па інфармацыйных тэхналогіях. У Японіі ён з кастрычніка 1996 г. Аляксандр расказаў «НН» пра перажытае ў часе землятрусу і спробы вярнуцца ў Беларусь.Землятрус 11 сакавіка 2011 г. заспеў яго на працы ў офісе, размешчаным на 25-м паверсе. Жудасныя хвіліны ён перажыў разам з жонкай-японкай, якая з двухмесячнай дачкой прыйшла яго адведаць. Будынак, у якім месціцца офіс беларуса, выстаяў, але страху яны нацярпеліся цераз край.
Калі стала вядома пра пагрозу радыяцыйнага забруджання ў выніку аварый на АЭС, Аляксандр з жонкай вырашылі з’ехаць з Японіі. «Я не хацеў, каб здароўю маёй дачкі была нанесена шкода», — кажа ён.
У першыя дні, прасякнутыя панікай і радыяфобіяй, Аляксандр гатовы быў вылецець з краіны ў любы момант. Але паўсталі праблемы: квіткоў на самалёты было не дакупіцца, а калі што і траплялася, то было завоблачна дарагім.
У той жа час жонку-японку не пускалі на борт самалётаў, што выдзяляў беларускі бок. Была і праблема з дачкой, на якую не паспелі аформіць пашпарт.
Цяпер у Японіі паспакайнела, кажа Аляксандр, японскія ўлады прыкладаюць вялізныя намаганні, каб ліквідаваць наступствы катастрофы. Тым не менш, ён адчувае, што сітуацыя пакуль далёкая ад стабільнай. І не пакідае надзеі з’ехаць да лепшых часоў з краіны.
У Мінску жывуць бацькі Аляксандра і сястра Ірына. «Пасля першых паведамленняў пра землятрус мы паўдня не маглі звязацца з братам, — прыгадвае Ірына. — Гэта цяпер паспакайнела, а калі пасля аварыі на «Фукусіме» пачалася паніка, набыць квіткі на самалёт было практычна немагчыма». У МЗС ім патлумачылі, што эвакуацыя не абвешчаная, таму выбірацца з Японіі беларусам давядзецца самастойна і за свой кошт. Апошні раз брата Ірына бачыла ў студзені 2010 года, калі той гасцяваў у Мінску.
