Łukašenka siońnia zhadaŭ pra niadaŭniaje zatrymańnie tak zvanaj «hrupy Mikałaja Aŭtuchoviča».
«Niadaŭna my zatrymali hrupu Aŭtuchoviča. Miarzotniki apošnija. Zaraz my ich usie kanały vyjavili. Jany vieźli tonami zbroju praz Ukrainu, — raspavioŭ palityk. — I kali b chłopcy našy (ja ŭsich zahadaŭ da dziaržaŭnych uznaharod nieadkładna pradstavić) ich nie nakryli, och nam by Novy hod byŭ… Ja jaho, ščyra kažučy, niedaaceńvaŭ. Mnie dakładvaŭ Kamitet dziaržbiaśpieki. Nu, treba, raźbirajciesia ź im… Niedaaceńvaŭ. A voś kali vyviernuli navyvarat…»
«Rychtavali terakty pa ŭsioj krainie, i ŭžo pačali ažyćciaŭlać. Na tym i pahareli. Čekisty ź milicyjaj pravodzili hetuju apieracyju. Nu prosta małajcy! Dziakuj bohu, što zatrymali», — skazaŭ Alaksandr Łukašenka.
Palityk padkreśliŭ, što pytańnie strymańnia padobnaj supraćpraŭnaj dziejnaści trymajecca na ćviordym kantroli: «Jość niekalki hrupirovačak jašče. Svaich dva-try jość, adtul dasyłajuć nam. Praz Ukrainu. Praź Litvu i Polšču ciapier vielmi składana: miažu začynili nahłucha. I z Ukrainaj ciapier zakryli ŭžo, myš nie prapaŭzie. Praz Rasieju časam pranikajuć, u nas miažy niama. Ale ŭžo nie toje. My hetaje pytańnie trymajem žorstka na kantroli».
