«Pryniaŭšy novuju Kanstytucyju na praciahu hoda nam pryjdziecca pierarabić mnohija zakony. Ja ŭpeŭnieny, što my zdolnyja heta zrabić», — dadaŭ jon.
I tady, pa słovach Łukašenki, vyrašycca pytańnie, «kali jon sydzie».
«Naša kraina pavinna zastavacca prezidenckaj. Prezidenckaj i biez Łukašenki. Ja sydu, nie siońnia dyk zaŭtra. Pryjduć inšyja ludzi, jany ŭžo hrukajuć u dźviery. Ja što, nie razumieju, uvieś syr-bor byŭ praz asobu prezidenta? Ja nie vystaŭlaŭ siabie hierojem, kali biehaŭ z aŭtamatam, ja dziejničaŭ rašuča. Ja svaju krainu nikomu nie addam».
Uspomniŭ Łukašenka i pra Śviatłanu Cichanoŭskuju. Kaža, kali b jana pryjšła da ŭłady, to novych vybaraŭ by nie było, a krainaj kiravaŭ «mardavarot, jakoha ŭziali ŭ Hrodnie, a Śviatłana b smažyła katlety».
Łukašenka nazvaŭ umovy sychodu z ułady:
— U krainie pavinien być mir i paradak, nijakich pratesnych dziejańniaŭ;
— Kali da ŭłady pryduć «nie tyja», to poŭnaja niedatykalnaść prychilnikaŭ Łukašenki. «Nivodny vołas nie pavinien upaści», — skazaŭ jon.
