Uładzimir Šyła
«Mianie zatrymali 9 žniŭnia 2020. Na nastupny dzień byŭ sud, pa dvuch pratakołach pakarali 25 sutkami. Ale ŭsie ja nie dasiadzieŭ, praź niekalki dzion paśla vybaraŭ ludziej pačynali vypuskać, i praz tydzień mianie taksama vypuścili, — raskazvaje Šyła. — Ale ž paźniej znoŭ zatrymali z farmuloŭkaj, što tyja sutki ŭsio ž treba dasiadzieć.
I pieršy, i druhi raz ja siadzieŭ u izalatary ŭ Lubani. Siadzieŭ razam sa staršynioj Biełaruskaha niezaležnaha prafsajuza Mikałajem Ziminym i strajkoŭcam «Biełaruśkalija» Anatolem Bokunam.
Umovy byli całkam narmalnyja, milicyja staviłasia pa-čałaviečy. Nie bili, nie zabirali matracy i bializnu. Da nas zakinuli niejkaha chłopca, dyk jon ździviŭsia: «Oho, a vy tut možacie ŭdzień spać?» A nam nie toje, što nie zabaraniali — heta ŭvohule nie abmiarkoŭvałasia, było dazvolena pa zmoŭčańni.
Pieradačy prymali ŭvohule choć kožny dzień, pryčym pieradavali i sadavinu-harodninu, jakuju nielha było, prosta prasili da ranicy jaje źjeści.
Što tyčycca śpievaŭ, to my ŭvieś čas davali tam kancerty. Śpiavali i «Voinaŭ Śviatła», i «Hraj», i «Mahutny Boža» — byŭ peŭny repiertuar. Nichto ničoha nam nie kazaŭ. Znoŭ ža pa zmoŭčańni było dazvolena. Zabaronaŭ nie vykazvali i zaŭvah nie rabili.
My vydavali hadzinnyja kancerty, z susiednich kamier navat rabili zamovy.
Kaniečnie, nichto nie dumaŭ, što praz hod u izalatarach budzie tak žorstka. Ale i ŭ žniŭni 2020 było zrazumieła, što kali adrazu pytańnie nie vyrašyłasia, to dalej budzie niaprosta i nie chutka. Dy i ŭ toj ža Lubani, užo ŭ vieraśni staŭleńnie rabotnikaŭ da viaźniaŭ pacichu pačało mianiacca z taho łahodnaha, jakoje było ŭ žniŭni.
Ale što ŭ 2021 moža być tak — heta prosta niemahčyma było ŭjavić».
